«Η πολιτεία οφείλει να σέβεται την επιλογή των ανθρώπων, πιστών ή όχι, να διαμορφώνουν και άλλες μορφές σχέσεων αγάπης και συνύπαρξης, πέραν του γάμου, παρέχοντας ένα πλαίσιο νομικών εγγυήσεων που θα διασφαλίζει την προστασία των ευάλωτων μερών και θα συμβάλλει σε μία αρμονική κοινωνική συμβίωση».
Απαντώντας με αυτά τα λόγια, στον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, ο υπουργός Δικαιοσύνης Ν. Παρασκευόπουλος υπεραμύνθηκε του συμφώνου συμβίωσης και των νέων νομοθετικών ρυθμίσεων που το ενισχύουν για όλους τους πολίτες, επεκτείνοντας την εφαρμογή του και στους ομόφυλους, ενώ προανήγγειλε διάλογο με την Εκκλησία και κοινωνικούς φορείς, χωρίς βιασύνη, για τη θέσπιση της δυνατότητας γάμου ανεξαρτήτως φύλου και μεταρρύθμισης της υιοθεσίας, κατά τη συνολική επανεξέταση του Οικογενειακού Δικαίου.
Σε 4σέλιδη επιστολή προς τον Αρχιεπίσκοπο, ο υπουργός αντιμετωπίζει με ύφος ευγενικό και αναλυτική επιχειρηματολογία όλες τις ενστάσεις και ανησυχίες της Εκκλησίας για το σύμφωνο συμβίωσης, προτάσσοντας τις θεσμικές εγγυήσεις της δημοκρατίας, του κράτους δικαίου, του σεβασμού της ετερότητας, της απαγόρευσης διακρίσεων λόγω φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού.
Σεβασμός
Επισημαίνοντας ότι η πολιτεία σέβεται τη διαχρονική πρόταση της Εκκλησίας για τον γάμο, ο Ν. Παρασκευόπουλος τόνισε ότι η νέα νομοθετική ρύθμιση «δεν συνιστά εύνοια ή πολύ περισσότερο προτίμηση ενός άλλου τύπου γάμου ή υποτίμηση της οικογένειας».
Πρόσθεσε ότι η ένσταση πως το σύμφωνο προωθεί την πολυγαμία ή την παλλακεία, θα μπορούσε να διατυπωθεί και για τη δυνατότητα διάλυσης του γάμου, την οποία όμως αναγνωρίζει η Εκκλησία, για να μη συνεχίζονται δεσμοί που δεν ανταποκρίνονται στα αισθήματα των εμπλεκομένων. Απαντώντας σε άλλες ανησυχίες της Εκκλησίας, ο υπουργός υποστήριξε ότι «η θεσμική κατοχύρωση μιας πιο "χαλαρής" από τον γάμο μορφής συμβίωσης, δεν προωθεί τον ατομικισμό, αλλά την αυτονομία» συμβάλλοντας στη διαμόρφωση πολλών και διαφορετικών «εμείς», συνειδητών, ελεύθερων και υπεύθυνων.
Κατά τον υπουργό, «η έμμεση κρατική πίεση προς τους πολίτες να επιλέξουν έναν συγκεκριμένο τύπο για τη συμβίωσή τους, δεν θα ταίριαζε ούτε με τα θεσμικά προστάγματα της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου, ούτε με τη χριστιανική φιλαλληλία και την αρχή ότι το πρόσωπο επιτυγχάνει τη σωτηρία του μέσα από επιλογές που πραγματώνει με ελεύθερη βούληση».
Στην επιστολή εξηγεί ότι κατά την αντίληψη της νέας ρύθμισης, η πρόταξη του παραδοσιακού τύπου γάμου και οικογένειας, δεν επιτρέπεται να οδηγεί σε επιβολή. Κατά τον υπουργό, επιβολή θα συνιστούσε η αποστέρηση οποιουδήποτε ρυθμιστικού πλαισίου για τις προσωπικές και περιουσιακές σχέσεις όσων συμβιώνουν με άλλους τρόπους και δεσμούς.
Η απουσία ρύθμισης
Η απουσία ρύθμισης θα ήταν επικίνδυνη για την κοινωνική πραγματικότητα και το κράτος δικαίου, αφού θα ανέκυπταν διαρκώς δυσκολίες στις επαφές με τις δημόσιες αρχές, στην εκπαίδευση, στην κοινωνική ασφάλιση, στην εργασία, αλλά και αδικίες και ταλαιπωρίες που δεν θα γίνονταν ανεκτές ουδέτερα ή τιμωρητικά από την οργανωμένη κοινωνία.
Τέλος, για την επέκταση εφαρμογής του συμφώνου, ο υπουργός τονίζει: «Αντιλαμβάνομαι ότι για την Εκκλησία η επαφή των ομοφύλων συνιστά αμαρτία, γνωρίζω όμως επίσης καλά ότι για την έννομη συνταγματική τάξη, συνιστά δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό και τη διαφορά», ενώ επισημαίνει την αναγνώριση ανάλογου θεσμού στα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη και τη σχετική «ευρωκαταδίκη» της Ελλάδας.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΑΥΛΩΝΙΤΗΣ
Δημοσίευση σχολίου
Πληκτρολογήστε εδώ τα σχόλια σας..