Το Battlefield αλλάζει στολή, χάρη στο όραμα της Visceral Games και την πολύτιμη βοήθεια της μαμάς developer DICE, και μετακομίζει από το μέτωπο στο αστικό περιβάλλον.
Αποτελούν οι κλέφτες, καλύτερα κακοποιοί, και οι αστυνόμοι, το απόλυτο ισοδύναμο του στρατιώτη και του εξοπλισμού που φέρει; Όλες οι απαντήσεις, συμπεριλαμβανομένης της ερώτησης, γιατί πρέπει να είμαι ντε και καλά μπάτσος για να μου αρέσουν τα ντόνατς, στην κριτική που ακολουθεί.
Δύο με πραλίνα και, γρήγορα, γιατί έχω και υπηρεσία
Παντελώς άχρηστη πληροφορία. Ναι, λατρεύω τα ντόνατς (εκτός από αυτά με την καρύδα) και παράλληλα είμαι αλλεργικός στην (κακή) αστυνομική εξουσία, αλλά είμαι βέβαιος ότι δεν σε ενδιαφέρει και ήδη το ξέχασες. Λογικό, βρίσκεσαι εδώ για να μάθεις πόσα απίδια βάνει ο σάκος του νέου Battlefield και δεν σκοπεύω να χρονοτριβήσω περαιτέρω.
Παραδοσιακά, το Battlefield είναι ένα military shooter πρώτου προσώπου το οποίο φημίζεται για το online multiplayer τμήμα του, και χαροπαλεύει με το single player, αν εξαιρέσουμε το spin off Bad Company. Με την ανάληψη της «τεχνικής ηγεσίας» από την developer Visceral Games (πάμε μωρή Dead Space, υπάρχουν διάφορα Easter Eggs στο Hardline, π.χ. Ishimura), και την original ομάδα ανάπτυξης DICE να βοηθάει όπου χρειάζεται, είχα μια περιέργεια να δω που θα πάει το πράγμα.
Κάπως έτσι, η αλλαγή πεδίου δράσης, οι καταβολές της Visceral, και οι διαφορές μεταξύ αστυνομικής και στρατιωτικής βίας, φέρνουν το stealth στο σύμπαν του Battlefield. Πράγματι, στο single player το gameplay σε ωθεί να περνάς χειροπέδες στους εχθρούς, να πιάνεις ζωντανούς τους κακοποιούς για τους οποίους εκκρεμεί ένταλμα σύλληψης και όλα αυτά συνοδεύονται με την απαραίτητη επιβράβευση: περισσότεροι Expert πόντοι, ξεκλείδωμα όπλων και gadgets (ειρωνεία;), και έξτρα καλούδια μέσω των Battlepacks για όταν έρθει η ώρα να περάσετε από το solo στο multi.
Ο Ντον Τζόνσον του 16ου
Αλλά, με συγχωρείς, σαν να βιάζομαι λίγο και να παραβίασα τον χρυσό κανόνα ενός gaming review. Ας πούμε πρώτα δύο λόγια για την ιστορία. Ως Nick Mendoza, υπηρετείς στο αστυνομικό σώμα της πόλης του Μαϊάμι και επιλέγεσαι (διόλου τυχαία...) ν’ αναλάβεις μια υπόθεση με ναρκωτικά, διαφθορά και πάει λέγοντας. Το παιχνίδι διαθέτει παρουσίαση τηλεοπτικής σειράς, χωρίζεται σε επεισόδια (πρόλογος συν δέκα), ενώ δεν λείπουν και τα previously on και next time για να γίνει πιο πειστικό.
Δίχως να θέλω να κάνω spoiler ή να σε προκαταλάβω, αν την παρακολουθούσε ο Δημητρόπουλος δεν ξέρω πόσο ικανοποιημένος θα ένιωθε από το story και την πλοκή, για να το θέσω κομψά. Όπως και να ‘χει, ένα άρωμα Miami Vice υπάρχει στην ατμόσφαιρα, λόγω setting σε πρώτη ανάγνωση (π.χ. βάλτοι), αλλά και του cop χιούμορ σε δεύτερη, το αν είναι πετυχημένο ή όχι, θα το κρίνεις εσύ.
Όσο για το τεχνικό επίπεδο, για να τελειώσουμε με τα διαδικαστικά και να επιστρέψουμε σιγά-σιγά στο gameplay, είναι κάτι παραπάνω από ικανοποιητικό. Τουλαχιστόν όσον αφορά την PS4 έκδοση την οποία περιεργάστηκα (διαθέσιμο επίσης σε PC, Xbox One, PS3, Xbox 360), τα γραφικά είναι καλά, ιδιαίτερα οι εσωτερικοί χώροι (οι ανοικτοί χάνουν κάπως σε λεπτομέρεια), ενώ τα ηχητικά εφέ είναι από τη γνωστή, καλή, Battlefield πάστα. Όσο για την επιλογή των μουσικών κομματιών, θεωρώ ότι ταιριάζουν με την ατμόσφαιρα του παιχνιδιού.
Κλέφτες κι αστυνόμοι ή κρυφτό;
Επιστρέφοντας από εκεί που ξεκινήσαμε, εκτός από τις στιγμές που το Hardline «διατάζει» το ανελέητο fps πιστολίδι, το gameplay στο single player έχει πολύ stealth. Μπορείς να παίξεις και ως Ράμπο, δεν απαγορεύεται, απλώς το κρυφτούλι και η σύλληψη, έως και τριών ταυτόχρονα, κακοποιών, δίνει τα bonus που λέγαμε. Στη διάθεσή σου έχεις κι ένα σκάνερ το οποίο, εκτός από τη θέση των εχθρών, προδίδει και διάφορα στοιχεία για αστυνομικές υποθέσεις. Τα εντοπίζεις, κερδίζεις Expert points, απλά πράγματα.
Καλοδεχούμενη η πρόσθηκη αυτή της Visceral στο Battlefield, μόνο που η μαγιά (και η μαγεία) χαλάει σε κάποιο βαθμό λόγω ΑΙ. Συνήθως, βρίσκεσαι στο πεδίο με κάποιον συνεργάτη σου, τον οποίο οι αντίπαλοι αγνοούν επιδεικτικά, λες και είναι αόρατος, λουσμένος με Azax. Επιπλέον, τα όρια δράσης καθορίζονται από το παιχνίδι, κι αυτό σε ανοικτό χώρο είναι ενοχλητικό, γιατί υπάρχει σοβαρή περίπτωση να σε καλέσει να επιστρέψεις εντός συνόρων, «εκεί που πρέπει».
Ακόμα πιο εκνευριστικό γίνεται αυτό όταν οδηγείς κάποιο όχημα. Παρεμπιπτόντως, ο χειρισμός τους είναι πολύ καλός, όμως είναι περιορισμένος, και σε χρόνο αλλά και στο ζήτημα των ορίων που συζητάμε. Για την ακρίβεια, αυτά τα τμήματα gameplay οδήγουν πάντα σε στημένες, Hollywood blockbuster, καταστάσεις.
Τέλος, παρά τις διαφοροποιήσεις από ένα σύνηθες single player Battlefield, το Hardline διαρκεί κι αυτό λίγο. Μου πήρε περίπου 7 ώρες να το ολοκληρώσω στο normal επίπεδο δυσκολίας, λέγε με Officer (μαζί με τα restart checkpoint όταν έχανα), βάζοντας μέσα και το ψάξιμο για στοιχεία ή τη σύλληψη σεσημασμένων κακοποιών. Όχι όλα και όλων, για να είμαι ειλικρινής, κάτι που σημαίνει ότι αξίζει κάποιος να επιστρέψει στα Episodes και να κλείσει μια και καλή το κεφάλαιο, αλλά και πάλι ο χρόνος δεν κρίνεται ιδιαίτερα ικανοποιητικός.
Βάρα με να σε βαρώ
Το Hardline γίνεται περισσότερο παιχνίδι της DICE και Battlefield, όταν φτάνουμε στο multiplayer τμήμα του. Βέβαια, υπάρχουν κι εδώ διαφοροποιήσεις με το γνώριμο παρελθόν, τόσο στα modes όσο και στους χάρτες. Σε ένα πρώτο επίπεδο, να επισημάνω ότι απουσιάζουν, σχεδόν ολοκληρωτικά, τα πολλά και εκνευριστικά τεχνικά προβλήματα του Battlefield 4, που τόσο ταλαιπώρησαν τους παίκτες ειδικά στα πρώτα βήματα του παιχνιδιού. Στο PS4 τουλάχιστον και για όσες ώρες ασχολήθηκα, οι χρόνοι αναμονής ήταν σχεδόν ανύπαρκτοι, δεν βίωσα αποσύνδεση και το lag ήταν ελάχιστο.
Όσο γίνεται πιο συνοπτικά, γιατί ο αρχισυντάκτης ετοιμάζεται να κλείσει τη σύνδεση, ενδιαφέρθηκα περισσότερο για τα νέα modes, τα Conquest και Team Deathmatch είναι αυτά που είναι, αγαπητά και πιθανώς γνωστά. Υπό το πρίσμα λοιπόν ότι modes όπως τα Blood Money, Heist, Crosshair, Rescue, και Hotwire, κολλάνε περισσότερο στο πνεύμα «κλέφτες κι αστυνόμοι», είναι πιθανό να ενδιαφερθείς κι εσύ, έστω κι αν οι εμπειρίες σου από multi fps είναι περιορισμένες.
Εν κατακλείδι, τα δικά μου αγαπημένα κατέληξαν να είναι τα Crosshair (διαφυγή ή θάνατος ενός VIP) και Rescue (διάσωση ομήρων ή διατήρηση κατοχής αυτών), σύντομα σε διάρκεια (χωρίς respawn) και με χρήση στρατηγικής, ανάλογα με την πλευρά του νόμου που υπηρετείς (στο ημίχρονο γίνεται αλλαγή ρόλων). Τα Blood Money και Heist διαθέτουν κι αυτά το στοιχείο της στρατηγικής, μόνο που αυτό χάνεται όταν ο κάθε παίκτης επιθυμεί να κάνει του κεφαλιού του. Το ίδιο ισχύει και στο Hotwire (τύπου Conquest όπου τα control points είναι οχήματα), αν και η οδήγηση και οι κανόνες του mode είναι πιθανό να σε εθίσουν.
Γενικότερα, το online τμήμα του Hardline απαιτεί σε μεγάλο βαθμό συνεργασία με τους συμπαίκτες σου, κατανόηση του αντικειμενικού στόχου σε κάθε mode αλλά και των ιδιαιτεροτήτων της κλάσης που έχεις επιλέξει, ως συνήθως σε Battlefield. Προφανώς, δεν αποτελεί ευθύνη του παιχνιδιού, αν κάποιος την έχει δει Κάλαχαν/ Μπρόνσον και ενδιαφέρεται μόνο για τα kills, αλλά δεν παύει να ενοχλεί όταν τον συναντάς στην ομάδα σου. Τέλος, αν δεν έχεις εμπειρία από multi fps, στην αρχή μπορεί να νιώσεις λίγο άχαρα, αν ο αντίπαλος έχει διάφορα boosts, rank 32, κι εσύ μόλις είδες φως και μπήκες. Υπομονή, μόνο υπομονή.
Προτείνεται σε...
Όπως θα έχεις αντιληφθεί, το παιχνίδι τελικά προσφέρεται περισσότερο για multi παρά για σόλο, αν και η Visceral πραγματοποίησε μία φιλότιμη προσπάθεια να γυρίσει τον τροχό.
Προσωπικά, θα ήθελα να βιώσω ένα Hardline 2, αρκεί βέβαια να υπάρξουν διορθώσεις/ τροποποιήσεις. Όσοι έχουν παίξει παλιότερα Medal of Honor Frontline, Wolfenstein, Call of Duty (έως και το Modern Warfare) κι ένα σωρό άλλα, ξέρουν ότι fps, έστω και military, δεν σημαίνει απαραίτητα παιχνίδι δίχως βάθος και φροντίδα στο single player. Εντάξει, ας μην διαθέτει όλες τις πτυχές του αριστουργήματος που λέγεται BioShock, αλλά ας δώσουμε και κάτι παραπάνω από τα προφανή, ε;
ΝΑΙ: Για όσους παίζουν ήδη online multiplayer μετά μανίας, ή θέλουν κάτι σχετικά φρέσκο στον τομέα αυτό.
ΟΧΙ: Για όσους μετά το single player μετατρέπουν το δισκάκι σε σουβέρ. Θα συμβεί σύντομα και θα είναι ακριβή λύση.
Δημοσίευση σχολίου
Πληκτρολογήστε εδώ τα σχόλια σας..